Жамбылдық машинист-краншы бірнеше музықалық аспапты меңгерген
Алмаз Нарбаев – Жамбыл вагон пайдалану депосының тәжірибелі машинист-краншысы. Жамбыл ауданындағы Пригородный ауылында туған жігіттің бойы тұнған өнер.
Бүгінде вагон депосының мақтаулы маманына айналған қырықтың бесеуіне келген жігіттің о бастағы мамандығы тері-жүн технологиясы бойынша мастер екен. Әкесі Өмірбай марқұм кеңес заманында Тараз қаласындағы аты дүрілдеп тұрған тері-жүн комбинатында өмір бойы шебер болған ғой. «Ол кезде қайдан білейік, уақыттың ай секілді төңкеріліп кетерін. Әкем сияқты шебер боламын деп тері-жүн маманының оқуына түскен жоқпын ба?» дейді Алмаз краншы. Оқуын бітіріп, әскерге барып келгенше әкесі дүниеден озады. Әкесінің құрдасы Сәбит мұны жетектеп отырып осы депоға слесарь етіп жұмысқа орналастырады. Бұл 1996 жыл еді.
«Содан бері зымырап ширек ғасыр өте шығыпты ғой. Сол жылдары депода Ержан Дибеев деген шебер болды, кейін зейнет демалысына шығып кетті. Ержан ағамның қамқорлығын көп көрдім, тәжірибесін молынан сіңірдім. Ондай ұстаздар өте сирек бүгінде, жоқ десем де болады. Сол Ерекем «Балам, тілімді алып, ақылымды тыңда. Мен саған жолдама алып берейін, оқып ал» деумен болды. Уәдесінде тұрып, бөлімшеден жолдама алып берді. Солай Тараз теміржол колледжінде екі жыл он ай білім алып, дипломды теміржолшы болып шыға келдім» деп әңгімелейді Алмаз Нарбаев. Кейінірек Қарағанды қаласында біліктілігін жетілдіріп, арнайы сертификат алды.
Алмаз ұжымындағы мамандардың бәрі сайдың тасындай іріктелген кәсіби екенін айтып мақтанды. Мақтанған жоқ-ау, расы солай дейді. «Шымшық сойса да, қасапшы сойсын» демей ме? Біздің қырық бірдің (ВЧД-41) жігіттері шетінен кіл мықты. Айтайын, автоматшы Бауыржан Мінберов, слесарь Заманай Романов, бригадир Вахаб Исмайлов, шебер Руслан, дәнекерлеуші Коля, жалпы, мамандарымыздың қай-қайсысы болса да өз істерінің білгірі», – дейді.
Ал Алмаздың өзі домбыраны да, гитараны да, баянды да тарта беретін, қазақтың қоңыр дауысымен әуелетіп ән салатын, нағыз сегіз қырлы, бір сырлы азамат. Өнеріне тәнті болып таң қалып, таңдай қақтық. «Ән айтатынымды жазбай-ақ қой, бастықтар жұмыс істемей, ән айтып жүреді екен деп ойлап қалар. Әйтпесе, жұмыстың жөні бөлек, өнердің жөні бөлек қой» деді қоштасарда күліп. Ал біздің ойымыз, Алмаздай өнерлі жігіттер кез келген ұжымның мақтанышы дер едік.